We hebben allemaal te maken met verslavingen en we hebben allemaal te maken met trauma. We kunnen heel goed doen alsof dat niet zo is, maar het is wel zo. En ik vind echt dat we met zijn allen hier de lading van af mogen halen. Waarom? Omdat er zoveel potentie zit in het veld wat dan vrij komt. Stel je eens voor… Wanneer we het taboe doorbreken en de zwaarte van verslaving en trauma afhalen.. Wat zou er dan gebeuren?
Er zou ten eerste zoveel los komen. Eerst natuurlijk pijn, verdriet, boosheid en al die narigheid. Maar als dat loskomt dan zit daaronder zoveel groei, vreugde en vrijheid. Dat is puur wat ik ervaren heb in alle transformaties die ikzelf ben ondergaan, maar ook die ik begeleid heb. En die pijn die vrijkomt daar zit ook al schoonheid in. Natuurlijk allemaal onder de juiste begeleiding. Je hoeft het niet alleen te doen.
Maar die zwaarte die op verslaving en trauma zit, waar komt dat nou vandaan? Waarom maken we daar met zijn allen zo een probleem van? (Ik generaliseer even hier). Terwijl we het allemaal hebben. Iedereen heeft een rugzakje.
Ik geloof dat het vooral door een verkeerde interpretatie van de woorden komt. Want laten we beginnen met verslaving. Wat is dat nou eigenlijk?
Verslaving is niet alleen extreem afhankelijk zijn van drank, drugs en gokken. Verslaving is ook overmatig social media gebruik, te veel werken, te veel sporten, negatieve gedachten en handelingen en jezelf verdoven met eten. Laten we vervolgens even naar het woord verdoven gaan wat ik hier noem.
Wat wil je verdoven? Wat wil je niet voelen? Wat stop je weg?
Het woord verdoven zegt vooral dat verslavend gedrag hem niet zit in het middel, maar in het iets weg willen stoppen. En iets weg willen stoppen, zoals pijn, verdriet, angst, boosheid of onrust zorgt voor verslavend gedrag. En dat betekent vervolgens dat we verslavend gedrag kunnen stoppen door hetgeen wat we proberen te verdoven te helen. Zo simpel en zo ingewikkeld is het tegelijkertijd. Ik maak het alleen hier even simpel, zodat het te begrijpen is.
Om daar nog even verdieping in te brengen. Hebben we niet allemaal pijn, verdriet, angst, boosheid of onrust? Sommigen meer dan anderen, maar we hebben er allemaal mee te maken. En die pijn, verdriet, angst, boosheid of onrust komt ergens vandaan. Waar komt dat dan vandaan? Die kunnen we volledig koppelen aan ervaringen uit het verleden. Iets wat je hebt meegemaakt in dit leven, een ander leven, iets wat je bij je draagt van je (voor)ouders of hebt overgenomen van je omgeving. Maar als je iets overneemt van je omgeving dan betekent het al dat je daar een resonantie mee hebt. Anders neem je het niet over. Maar waar komen al hierboven benoemde emoties dan vandaan? Uit een traumatische ervaring.
Hier geldt dan precies hetzelfde als bij het woord “verslaving”. Trauma is ook gelaagd. Het betekent niet per se dat je te maken moet hebben met misbruik, een vader die vroeg is overleden, jaren lang gepest zijn, situaties van leven of dood, oorlogssituaties of andere in onze woorden “heftige situaties”. Het kan ook ontstaan uit een “simpele” afwijzing in je jongere jaren, omdat iemand zei dat je niet goed genoeg was. Of je werd uitgelachen, terwijl je een spreekbeurt gaf voor de klas. Dit kan ook effect hebben op hoe jij je in je latere leven gaat voelen.
Met andere woorden hebben we ook allemaal te maken met een rugzakje dus traumatische ervaringen.
Als je vervolgens met dit rugzakje gaat werken, waar ook het verslavende gedrag uit voortkomt. En je gaat hier transformatief op werken… De methodes die je hiervoor kunt gebruiken zijn eindeloos. Dan zal je zien dat het verslavende gedrag gaat verminderen. En hoe meer transformatief werk je hier in doet, hoe meer het ook gaat verdwijnen.
Dat betekent vervolgens weer dat de gehele geloofsovertuigingen van “ik ben verslaafd en ik zal dat altijd blijven” en “ik ben mijn trauma” zo de prullenbak in kunnen gooien. Waarom? We zijn dat namelijk niet, we ervaren het. Net zoals dat je niet je gevoelens en je gedachten bent, maar ze wel ervaart. Je hebt er wel mee te maken. En waarom kiezen om dit vast te houden als je ook de keuze hebt om het los te kunnen laten?
Dus als we hier allemaal mee te maken hebben, omdat we denk wel de conclusie kunnen trekken dat iedereen weleens pijn heeft, zich verdrietig voelt of angsten ervaart. Dat dit altijd terug te koppelen is aan een (traumatische) ervaring uit het verleden. En dat we allemaal onze eigen mechanismen van verdoving hebben om daarmee om te gaan…
Is het dan nog nodig om die lading er zo op te laten zitten, terwijl we er allemaal mee te maken hebben?
Kunnen we het dan niet veel beter opengooien, zodat alles wat daaronder zit los kan komen?
En als we dat dan opengooien en alles komt los… Gaan we dan niet een heel nieuw tijdperk van verandering in met elkaar?
Ik geloof dat ik het levende voorbeeld ben van dat transformatief werk ook werkt. Kijk alleen maar naar de foto waar drie jaar tijdsverschil tussen zit. We kunnen onszelf veranderen/transformeren op alle lagen. Niks staat vast, alles is in beweging. Maar wat wel vaststaat (voor mij) is dat wij de creators zijn van ons leven en dus zelf bepalen hoe wij leven.
Liefs,
Brian
Benieuwd naar mijn hele verhaal en wat ik nu allemaal doe? Lees dan mijn eerste boek “Het had zomaar anders kunnen aflopen”