Vandaag, drie jaar geleden, stopte ik met mijn laatste reeks van intensief verdoven. Acht dagen en zeven nachten lang verdoofde ik mij met alles wat ik in mijn handen kon krijgen. Cocaïne, speed, ketamine, 3 mmc, sigaretten, alcohol, Netflix, porno en eindeloos scrollen op mijn telefoon. Ik was in pijn…
De periode voor deze pijnlijke, maar zeker ook nodige terugval, ging het goed met mij. Voor het eerst in tien jaar tijd was ik twee hele maanden nuchter. Ik dronk niet. Ik gebruikte niet. Ik rookte niet. Er had zo een interne shift plaatsgevonden nadat ik een transformatie retraite had bezocht in februari 2020 in Zuid-Frankrijk. Tijdens die week in Zuid-Frankrijk werd ik mij bewust van mijn eigen shit. Belangrijker nog… Ik kreeg hoop op verandering.
Niet eerder lukte het mij om te stoppen met mijn intensieve verdovingsgedrag. Jaren van psychologen, psychiaters, pillen en zelfhulpboeken kwamen niet bij de kern, maar die week in Zuid-Frankrijk ging wel naar de kern. Het was ook daar in Zuid-Frankrijk waar ik voor het eerst echt in aanraking kwam met de holistische geneeswijzen. Het was een wonderbaarlijke ervaring voor mij en dit voelde als thuiskomen.
Die ervaring zorgde ervoor dat ik in Nederland direct aan het werk ging met een transformatief coach. Iemand die regelrecht door mijn bullshit heen keek en mij kon helpen oude pijnen en overtuigingen los te laten, zodat ik steeds vrijer kon worden.
Echter gebeurde er ook iets in de transformatie retraiteweek die mij blind maakte. Ik werd namelijk verliefd op een dame. Een patroon waar ik mijn hele leven al mee te maken had kwam diezelfde week omhoog en ik wilde het zelf niet zien. Ik werd van de één op de andere dag verliefd en al mijn pijn leek verdwenen.
Dat zorgde ervoor dat ik ook na die week met zoveel kracht en vol liefde naar huis ging. En dit zorgde ervoor, samen met de holistische zienswijzen, dat ik voor het eerst in mijn leven mijn pijn durfde aan te kijken. Ik ging vanaf minuut 1 direct diep in mijn eigen proces van verandering. De dieptes van transformatie onderzoeken werd mijn tweede huis.
Alleen zag ik niet dat die verliefdheid een andere manier van mijn pijn verdoven was. En achteraf ben ik blij dat het gebeurde, want ik had die verliefdheid ook nodig om in Nederland de drank en drugs te laten staan.
Ik werd geconfronteerd met mijn allergrootste angst
Alleen na een kleine twee maanden gebeurde het… Ik kreeg een berichtje via Whatsapp. De precieze woorden weet ik niet meer, maar het kwam erop neer dat ze mij niet meer wilde zien. En daar kwam geen uitleg bij. Iets wat ik niet kon accepteren. En direct werd ik weer geconfronteerd met mijn allergrootste angst, namelijk alleen komen te zitten met mijn pijn.
In dat moment was ik nog niet sterk genoeg en was ik nog niet ver genoeg in mijn helingsproces om de drank en drugs te laten staan. In één keer kwam al mijn oude gedrag omhoog. De stemmetjes in mijn hoofd, de blokkerende emoties en de negatieve gedachten. Het duurde dan ook niet lang en de welbekende huisdealer stond weer bij ons (ik woonde samen met een vriend toentertijd) in de woonkamer. En zodra hij de deur weer uit was stopte ik die twee witte punten cocaïne weer onder mijn neus.
Niet dat het hielp, want de angst en onrust bleef. Het was niet genoeg. Het werd alleen maar erger. Dus ik ging ketamine gebruiken en allerlei andere soorten drugs. Acht dagen en zeven nachten lang ging ik door. Ik sliep nauwelijks en alles stond in het teken van niet te hoeven voelen. Ik wilde hier gewoon echt niet meer zijn.
De transformatieve ervaring die ik in Zuid-Frankrijk had opgedaan had ervoor gezorgd dat ik al een grote sprong in mijn bewustzijn had gemaakt. Dat had vervolgens weer een effect dat ik met de drugs veel dieper ging. Ik kwam in verschillende dimensies terecht, op andere tijdlijnen en in diverse spirituele werelden. Ik vond het fantastisch, want dan hoefde ik hier niet te zijn.
Aan de andere kant ging mijn fysieke welzijn daardoor snel achteruit. Ik wist dat ik hier niet mee door kon gaan, want ik moest hier doorheen. Uiteindelijk… Op de laatste nacht… Vandaag drie jaar geleden van Koningsnacht op Koningsdag gebeurde het…
Deze laatste avond van mijn gebruik werd het zo donker. Deze reeks van verdoving had mij de das omgedaan. Mijn lichaam was in zoveel pijn. Ik kon niet meer. En toen ik ‘s nachts in mijn bed lag, kwam ik in een diepe donkere angst terecht. Ik schoot omhoog uit mijn bed en ik dacht dat ik een hartaanval zou krijgen.
Ik sprong uit bed en ik kroop in een foetushouding in elkaar op de grond. Het enige wat ik in dat moment kon denken was: Ik ben licht. Ik ben licht. Ik ben licht. Ik bleef het eindeloos herhalen. En ik beloofde in dat donkere moment dat ik mijzelf op één zou zetten. Ik maakte de belofte om op mijn eigen liefde te gaan focussen. Niet meer zoeken in de buitenwereld, maar mijn liefde vanbinnen uit gaan terugvinden.
Deze dame gaf mij een hele pijnlijke les, maar ook zo een mooi cadeau. Namelijk voor het eerst in mijn leven echt gaan kiezen voor eigenliefde.
En dat is waar het allemaal begon te shiften in een heel snel tempo. Nu zijn we drie jaar verder en schrijf ik vol eigenliefde, kracht en vertrouwen dit hoopgevende bericht. Alles is mogelijk. Ook in het diepste van de donkerste nacht. Jij kan veranderen. Ik kan veranderen. Wij kunnen veranderen.
En die verandering overbrengen op de wereld. Dat is waar ik voor sta en waar mijn hele missie om draait in dit moment.
Liefs,
Brian
Benieuwd naar mijn hele verhaal en wat ik nu allemaal doe? Lees dan mijn eerste boek “Het had zomaar anders kunnen aflopen”