Soms wil ik gewoon schreeuwen. Mijn hoofd leegmaken. Alle gedachten eruit trekken. Een continue strijd van welles en nietes. Getouwtrek van verschillende kanten. Dit moet je doen. Dat moet je doen. Wat ga je nou doen? Waar gaat het over? Heb je wel tijd genoeg? Past het wel in de planning? Een mind die maar doorratelt en doorratelt. Een soort error. Het hoofd blijft maar doorgaan. Alsof je na een dagje festival in bed ligt en nog steeds de muziek hoort knallen. Het maakt moe. Het frustreert. Het is bloed irritant. Wat doe je ermee? Het is uit balans. Disharmonie is gecreëerd. Waarom ontstaat dit? Ik weet het niet. Hoe dan? Wat moet ik ermee? Wat zullen anderen ervan vinden? Doe ik het wel goed? Kan ik het wel? Ben ik niet te veel? Vinden anderen mij het wel waard? Sterker nog, vind ik het mijzelf wel waard? Gek word ik er soms van.
Fuck die controlesystemen
Laatst schreef ik er ook al over. Het wordt meer intens. Vanuit mijn huidige ontwikkeling weet ik dat dit mooi is. Hoe meer het aan de oppervlakte is, hoe dichterbij ik ben. Ergens sta ik er ook voor open. Laat het maar komen. Fuck die controlesystemen die mij terughouden zegt de stoutmoedige rebel, ik ben er klaar mee. Die wil het liefst wegrennen. Verhuizen. Ver weg. Maar als ik iets weet dan is het dat je alles meeneemt als je wegrent, behalve de personen die je liefhebt. Die laat je achter. Dus nee dat is het antwoord niet. De liefdevolle rebel daarentegen is er klaar voor om het volledig te ontleden. Die is er klaar voor om met moed en vertrouwen de controle aan te kijken. De paniek te omarmen. De angst diep in de ogen te kijken. Er gewoon mee te zijn. Wat het ook is. Het welkom te heten.
Er zijn dagen van ultieme bliss en dan ineens Paniek… Stress… Onrust… Angst… Paniek komt de laatste tijd soms ineens op als poepen. Spanning. Hartkloppingen. Een onrust door het hele lichaam. Ik weet het. Het heeft alles te maken met ascentie. Alle shit wordt eruit getrild. Dat is welkom. Maar als je het niet weet dat kan het levensbedreigend lijken. Dan zou je kunnen denken dat er van alles met je mis is. Ascenderen en dieper Spiritueel Ontwaken is blijkbaar niet heel prettig. Wat kan dat beangstigend voelen. In ieder geval voor de delen die zich voeden op controle.
Alles willen controleren
Die zijn zo gewend om al mijn hele leven alles vast te willen pakken. Alles te willen controleren. Al die verwachtingen. Alles te moeten weten. Want weten geeft een schijngevoel van veiligheid. En waar ligt het antwoord? Waar ligt de oplossing? Dat ligt vanzelfsprekend in het niet-weten. Volledig oke zijn met het niet weten. Volledig oke zijn met alleen zijn. Volledig oke zijn met de stilte. En die momenten zijn er ook, maar de laatste tijd is het gewoon paniek in het lichaam dat ik tijdens deze incarnatie mag bewonen.
Het lijkt wel of alles van het onderbewuste naar het bewuste wordt gegooid. En vaak als iets zo lijkt dan is het ook zo. En ook daar weet ik weer. Ik kan dit aan. Anders krijg ik het niet op mijn bordje. Ik ben krachtig. Ik word gedragen. Ik weet het. Maar als je er middenin zit kan het soms zo ver weg lijken. Dan lijkt het “simpele” naar binnen keren soms een hele uitdaging. Vooral als je hele systeem schreeuwt om naar buiten te richten. Afleiding te zoeken. En soms gaat het geeneens om naar binnen keren, maar gewoon thuiskomen in speelsheid. Het allemaal niet zo serieus nemen, maar gewoon plezier maken. Al het “moeten” loslaten en focussen op wat echt belangrijk is. En wat echt belangrijk is… Ervaren met een speelse en nieuwsgierige kijk op alles wat zich aanbiedt.
In proces zijn
Jep ik ben op dit moment in proces. Al een tijdje eigenlijk, maar het universum gunt mij adempauzes. Een verlichtingsproces op diepere lagen is gaande. Mijn innerlijke kijk op de buitenwereld wordt op de schop genomen. Niet meer door een grijze bril naar buiten kijken, maar door een kleurrijke bril. Ik word uitgenodigd om dieper in Vertrouwen en Overgave te gaan staan. Ik word uitgenodigd om volledig het niet-weten in te stappen. En ook al zijn al mijn oude programmeringen en conditioneringssystemen het er niet mee eens. Ik kijk het aan. Laat maar komen. Ik ben er klaar voor.
En vanbinnen voel ik trots. Trots op mijn proces. Trots op mijn ontwikkeling. Trots op dat ik het allemaal aankijk en nergens meer van terugdeins. Trots dat ik het op mijn manier aan het doen ben. Trots dat ik op dit moment mijn eigen processen aan ga zonder begeleiding. En als ik er echt niet uitkom dat ik de ondersteuning van mijn liefje krijg. Die overigens echt een fantastische healer is en ook nog eens een geweldig medium blijkt te zijn. Ze blijft mij continu verrassen. Fantastisch!
Het mooie en tegelijkertijd het meest frustrerende van dit proces is dat ik niks heb te zeggen en tegelijkertijd alles bepaal. Ik mag het niet-weten instappen en tegelijkertijd mag ik weten wat er in mijn energiesysteem speelt. Ik mag de paniek doorleven en tegelijkertijd weten dat het helemaal goed is.
777 woorden op dit moment
Nog zoiets. Ik zie overal synchroniciteit. Maar echt overal. Alles loopt in elkaar over. Ik begin overal de signalen te herkennen. Manifestaties worden sneller realiteit. Ik trek continu dezelfde tarotkaarten. De sessies die ik faciliteer sluiten continu aan op thema’s die bij mij aanwezig zijn. Ze geven ook telkens meer verdieping. Het is magisch en voor sommige delen soms doodeng. Zoals ook het ineens meer energieën gaan zien. Meer schimmen kunnen waarnemen. Engelen, lichtwezens, aliens, gidsen, ze zijn continu aanwezig. Blijkt dat ik heel mijn leven angst heb ervaren om weer met ze te connecten, maar dat ze al die tijd bij mij zijn geweest om mij te ondersteunen. Ook in alle donkere tijden die ik heb mogen ervaren. Hoe liefdevol is dat?
Waarom ik dit schrijf? Omdat ik mijn intuïtie volg. Ik schrijf en deel wat ik voel en ervaar. Omdat ik weet dat het gedeeld mag worden. Omdat ik weet dat er anderen zijn die dit vast en zeker herkennen. En daarmee wil ik zeggen. Je bent niet alleen. Ik ben niet alleen. We zijn hier met elkaar. We hebben allemaal onze processen. Zelfs mensen die al twintig jaar in het vak zitten. We hebben allemaal onze lessen te leren. We mogen kwetsbaar zijn. We mogen openen. Transparant zijn. En zoals je misschien wel vaker bij mij hebt voorbij zien komen de laatste tijd. We mogen thuiskomen in onszelf, in wie wij echt zijn.
Kus,
Brian