Boek “Het had zomaar anders kunnen aflopen”

Het had zomaar anders kunnen aflopen …

…is het verhaal van een jongen die zichzelf compleet kwijtraakte in feesten, drank, drugs, relaties, werk, vrienden en vriendinnen. Ik leefde een leven waarin ik vanbinnen doodongelukkig was, maar naar de buitenkant liet ik dat allesbehalve zien. Ik leefde een dubbelleven. Gelukkig was ik een meester in mij goed voordoen naar de buitenwereld. Ik denk dat de gemiddelde mens gewoon zou denken dat ik hartstikke blij en gelukkig was. Dat masker was ideaal. Dat masker was toen ook nodig. Anders had ik nooit gestaan waar ik nu sta. In mijn hele systeem voel ik dat ik dit mocht meemaken. Dit is mijn ervaring. Dit is mijn reis. En nu is het tijd voor de andere kant van het medaille. Van angst naar liefde. Dat is de reis die ik heb gemaakt. Naar alle antwoorden in mezelf vinden in plaats van het altijd maar zoeken in de buitenwereld. Naar binnen gericht. Mezelf compleet durven aankijken en gaan staan voor wie ik echt ben. Los van wat anderen daarvan vinden. Het is een reis van het ontdekken wat zelfliefde is, wat integriteit is, van wat een magie er eigenlijk bestaat in het leven. Met dit verhaal is het tijd om het masker compleet af te doen. En dat is spannend, want dat betekent dat ik mijzelf compleet bloot ga geven. Ook voor familie, vrienden en anderen die dichtbij staan. Dat betekent kwetsbaar opstellen en durven zijn. Met vertrouwen dat dit bijdraagt aan mijn eigen helingsproces en dat ik jou en vele anderen er mee mag inspireren. Een bron van inspiratie dat het ook anders kan. En hoe erg je ook in de shit zit, dat er altijd een uitweg is. Ik zal jullie meenemen in mijn verhaal van ultieme transformatie. Dat betekent dat ik je ook meeneem in de meest donkere delen van mijn leven.

Dit is een verhaal dat de eerste achtentwintig jaar van mijn leven samenvat. Een verhaal dat heeft geleid naar een leven vol liefde en vertrouwen. Een nieuw leven vol humor, verbinding en waar ik er helemaal klaar voor ben. Klaar om te leven. Klaar om te spelen. Klaar om mijn pad te bewandelen. Klaar om mijn zielenmissie in zijn totaliteit te belichamen. Klaar om alles aan te gaan wat er op mijn pad komt. Leuk of minder leuk. Ik geloof nu dat alles gebeurt met een reden. Zo ook de lessen die ikzelf nog mag leren. In het tweede deel: de transformatiereis van Het had zo maar anders kunnen aflopen geef ik je de 21 geheimen voor een transformerend, vrij en authentiek leven, zodat ook jij je mooiste authentieke ik kan creëren.

Ik wens je een prachtige reis toe en een magisch transformatieproces wanneer je bij deel twee van het had zomaar anders kunnen aflopen aankomt. Deel twee kan je via een QR-code scannen. Dat geeft je direct toegang tot het E-book

Inleiding

Fuck. Daar lig ik weer. Waar ben ik? Wat is er nu weer gebeurd? Ik word wakker op de bank en ik kijk op de klok. Het is tien over zeven in de ochtend op zondag. Ik ben in mijn eigen huis. Hardstyle komt nog steeds uit de speakers. Het huis ruikt naar drank, rook en zweet. De tafel ligt vol met flesjes, ik zie nog wat restjes cocaïne liggen en naast mij op de bank ligt een zakje met ketamine. Dat nog voor de helft vol is. Mijn eerste reactie na het uit coma komen is om gelijk bij te pakken, maar eerst kijk ik om mij heen. Wie is er nog? Ik zie dat Ties, met zijn broertje Rens, nog Call of Duty aan het spelen is. Alsof het heel normaal is dat ik naast hen out lig op de bank. Ik krabbel wat overeind en vraag hoelang ik ben weggeweest? Waar is iedereen? Zijn die andere gasten er nog? Terwijl ik omhoogkom zie ik dat er nog iemand in de tuin aan het roken is. Oke check. Niet iedereen is dus al weg. Mooi. Dat betekent dat het feestje nog niet voorbij is. Maar damn… Wat is er gebeurd? “Volgens mij heb je weer te veel GHB genomen” hoor ik Ties zeggen. Je werd op een gegeven moment vet wazig. Je ging op de bank liggen en je was zo weg. Hoelaat was dat dan hoor ik mijzelf nog zeggen. Zo’n twee uur geleden geeft Ties aan. De meeste zijn ook rond vijf uur naar huis gegaan. Alleen Kaj staat nog in de tuin te roken.

Met mijn handen in het haar vraag ik mijzelf af hoe dit nu weer heeft kunnen gebeuren. Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt. Het blijft mij overkomen. Telkens weer. Maar ach wat maakt het ook uit. Wat heb ik te verliezen? Morgen weer een nieuwe dag en het is nog vroeg. Na enige twijfel pak ik toch maar het zakje ketamine. Ik neem nog een flinke snuif, ik loop naar buiten en ik steek een sigaret op. Roken doe ik toch alleen op feestjes dus dat kan nu nog wel. Ook zit mijn lichaam vol van de stress dus een beetje ketamine en een sigaret kan ik nu wel gebruiken. Morgen zal ik wel weer te horen krijgen wat ik allemaal heb uitgespookt. Voor mijzelf is het een zwart gat. Het enige mooie aan uit gaan is dat je niet meer weet wat je zelf hebt gedaan. Gelukkig maar. Anders had ik mijzelf helemaal de ogen uit mijn kop geschaamd. Ergens heb ik ook het gevoel dat iedereen helemaal klaar met mij is. Ikzelf zou er namelijk ook niet goed van worden als dit telkens weer gebeurt. Nu was het gelukkig thuis, maar ook dat is weleens anders geweest.

Terwijl ik buiten sta met Kaj begint hij te lachen en hij weet ook wel weer hoelaat het is. Ik mag Kaj wel. Lieve gast en staat altijd klaar voor je. Als hij niet hoeft te werken dan is hij ook altijd in voor een feestje. “Ga je weer lekker Brian”, hoor ik hem nog in mijn hoofd zeggen. Het begint inmiddels alweer wat licht te worden zie ik, als ik naar de lucht kijk. Als ik niet zo naar de klote was geweest, dan had ik gezworen dat het een prachtige morgen was geweest. Maar nu kan ik alleen maar denken dat ik een loser ben en dat ik dit weer zo heb kunnen laten gebeuren. Ik voel mij wat ongemakkelijk nu ik buiten sta met Kaj en ik pak mijn telefoon. Puur om even wat afleiding te zoeken en de ongemakkelijke gevoelens niet aan te hoeven gaan. Gelukkig! Geen berichtjes van mensen die er deze avond bij waren. Hoef ik dat in ieder geval nu ook niet aan te gaan. Ik begin mij weer wat beter te voelen nu ik buiten sta met Kaj. Fijn even wat frisse lucht. In hoeverre je het beter kan noemen als je vol zit met drugs, net terug bent uit een GHB-coma om vervolgens gewoon weer verder te gaan. Ik voel mij in ieder geval beter dan tien minuten geleden. Slapen wil ik in ieder geval nog niet. Dat heb ik net twee uur gedaan. Ik weet namelijk hoe ik mij morgen, inmiddels is het eigenlijk al morgen, mijzelf ga voelen. Weer super ellendig. Helemaal leeggezogen. Ik zal wel weer een aantal dagen nodig hebben om bij te komen. Ik weet dat ik maandag weer moet werken, maar boeiend. Ik ben toch eigen baas. Er is niemand die mij controleert. Als ik zou willen kan ik tot zondagavond doorgaan en maandag zien we dan wel weer. Inmiddels herken ik dit patroon.

Een interne discussie die het vluchtende deel in mij vaak wint. Ik ben immers al alles kwijtgeraakt wat mij lief is en daarom heb ik ook niks meer te verliezen. Tenminste… Dat dacht ik. Het werd nog wat erger. Ik mocht nog wat dieper zakken, voordat ik mijn nieuwe leven mocht betreden.