Waauw!! Het katharen kasteel van Puivert voelde als thuiskomen! En tegelijkertijd voelde ik zo de pijn, misselijkheid en het verdriet in de aanloop naar het bezoek van het kasteel. Elke minuut dat we dichterbij kwamen werden deze gevoelens sterker en sterker…
In de ochtend begon het al. Ik stelde mijzelf de vraag: waar mogen we vandaag naartoe? Direct kwam het kasteel van Puivert omhoog. Maar iets in mij blokkeerde. Ik besloot niet naar de innerlijke stem te luisteren en naar Fontaine des Amours te rijden bij Rennes-les-Bains. Niet wetende dat we daar nooit zouden aankomen.
De energie had duidelijk iets anders in gedachten. We besloten eerst een bak koffie te gaan drinken en wat te gaan eten in Rennes-les-Bains. Een plek waar ik mooie herinneringen aan heb, maar deze keer was de sfeer grimmig.
Het begon al dat we ”niet gezien werden” op het terras. Eten was niet mogelijk dus we konden alleen een kop koffie drinken. Daar op het terras liep een duidelijke Franse duidelijk onder invloed meneer, ruziemakend met iedereen. Schreeuwen, eten van mensen hun tafel afpakken, ruzie maken met een man in een rolstoel, met andere de confrontatie aan gaan. Klaar om het gevecht aan te gaan. Alsof de man overgenomen was door donkerte.
We dronken onze koffie snel op en besloten te vertrekken. Nog napratend over de beste man, stapte we in de auto en reden we weg. Waarop we de beste man weer tegenkomen die midden op de weg loopt. Hij gaat voor onze auto stil staan, loopt langs en steekt zijn middelvinger op. Waarop ik in frustratie het raam naar beneden laat zakken en “mafkees” naar de man schreeuw.
We reden weg, op zoek naar een andere plek, om wat te gaan eten, voordat we naar de fontein der liefde zouden rijden…
Inmiddels vraag ik mijzelf af waarom dit gebeurd. Alles is inmiddels een weerspiegeling van je binnenwereld. Waarop ik alleen maar de influistering krijg: ga naar het kasteel van Puivert. Je moet hier niet zijn vandaag.
Na in alle bochten geprobeerd te hebben toch niet naar het kasteel te gaan kon ik niet anders dan toegeven.
Es, volgens mij moeten we echt naar het kasteel toe.. het komt al sinds het begin van de ochtend omhoog. En die ceremonie die we in gedachten hadden hier.. die voel ik eigenlijk ook al de hele dag niet. Het begon al met de kaart die ik vanochtend trok, waar ik de boodschap kreeg dat de weg geblokkeerd zou zijn. Ik geloof dat ik echt naar mijn innerlijke stem mag luisteren nu.
Esther stemde hierin mee.
De rit naar het Katharen kasteel was geen pretje. Misselijkheid, frustratie, verdriet en onrust. Ik voelde mij met de minuut slechter worden. Uiteindelijk moest Esther het stuur van mij overnemen, omdat ik niet meer kon focussen op de weg..
Volgens mij ben ik in dit kasteel dood gegaan Es… ik voel dit zo sterk. Er is hier iets gebeurd.
Na een lange rit, tenminste zo voelde het, komen we bij het kasteel aan. In eerste instantie reden we ook nog een veel te smalle, doodlopende straat in. Waardoor ik toch weer achter het stuur moest om de auto eruit te krijgen. En werd ons door buurtbewoners geadviseerd bij het kerkhof (hoe toepasselijk) te parkeren.
Ik zie de klim omhoog en denk f**k it… het zal wel ergens goed voor zijn nu. Alle emoties die nog steeds door mijn lichaam gieren worden erger. Halverwege de tocht begin ik energetisch te purgen. Ik zie Esther langs mij lopen en denk jup… ik moet dit blijkbaar alleen doen. Ik kijk naar Milo en zie dat hij naar mij kijkt. Met zo een blik van het komt wel goed. Je kan dit.
De tocht gaat verder omhoog. We komen aan bij het kasteel en ik voel de erkenning direct. Een deel van mij is thuisgekomen. Ik voel ontroering. Energetisch gebeurt er nog steeds van alles. Herinneringen komen omhoog.
We kopen een kaartje en gaan het kasteel binnen, tenminste wat er nog van over is. Ik zie beelden van hoe het er vroeger uit gezien moet hebben. Levendig en krachtig.
We gaan een gedeelte van het kasteel naar binnen wat de aanval van de kerk heeft overleeft. We lopen een trap af naar beneden en komen in een zaal terecht. In die zaal staat een grote ronde tafel met zes stoelen. Ook al is het afgezet, ik voel dat ik aan de tafel mag gaan zitten.
Op het moment dat ik ga zitten voel ik dat mijn ogen dicht gaan. Alsof ik opnieuw aan deze tafel zit. Het voelt alsof ik in strijd ben, het gevecht aan ga met de aanval die op ons geloof gericht is. Ergens weet ik al dat we dit niet gaan winnen, maar dat ik de strijd niet zal opgeven.
Het is aan deze tafel dat ik verdriet voel voor alle mensen, voor de katharen en voor het geloof in mij. “Ze kunnen ons doden, maar ons ware geloof eindigt nooit”. Ergens bespeur ik ook een energie van de tempeliers.
Ik hoest, ik proest, verkrampingen in mijn maag, ik shake en beelden en inzichten komen voorbij terwijl ik nog steeds aan de tafel zit. Beelden van strijd blijven opkomen.
Ik merk op dat dit eeuwen door kan gaan als ik geen vrede vind met de innerlijke man in mij. gevoelens van “ik kan niet meer” en “ik wil niet meer” komen sinds de klim omhoog al opzetten.
Het is aan diezelfde tafel waar ik op een diepere laag het besluit maak om te stoppen met vechten. Ik besluit weer voor liefde te kiezen.
De man in mij hoeft niet meer te vechten. Het mag zich overgeven. Ik zie diezelfde “mafkees” uit Rennes-les-Bains weer voor mij verschijnen. En deze keer kon ik alleen maar voelen dat hij dit eeuwige gevecht spiegelde, waarop ik besluit in liefde naar hem te kijken.
Alles verzacht…
In de tocht naar beneden merk ik op dat alles wat ik die dacht ervaarde verdwenen is. Er is rust, ontspanning en acceptatie. Er is geen strijd meer.
Ik reflecteer in de auto met Esther en er is mij iets heel duidelijk geworden… luister naar de innerlijke fluistering. Duw het niet weg. Ik word gestuurd.
En het is zo duidelijk dat het veld meebeweegt en dat we het veld zijn. Het is zo duidelijk als iets de bedoeling is dat er van alles in werking wordt gezet om dit te realiseren. Alles is een weerspiegeling en er zijn continu richtingaanwijzers in onszelf en buiten onszelf.
Het andere inzicht is dat ik steeds meer mag zakken in liefde en overgave. Kies telkens weer voor liefde en omarm het. Kom telkens meer in vrede.
We worden Goddelijk gestuurd.
Liefs,
Brian