Op dit moment zit ik in de bus richting Jeruzalem, de Heilige stad. En het woord heilig springt de laatste dagen vaker omhoog. Want wat is heilig nu eigenlijk? In Nazareth liepen we een kerk in en daar stond op een bordje: stilte alsjeblieft, dit is een heilige plek. Ik begrijp het.
Natuurlijk ben ik vanuit respect stil en geniet ik ook van de “heilige stilte” die daar aanwezig is. De stilte maakt dat de energie veel zuiverder te ervaren is, maar toch stel ik mijzelf de vraag waarom hier wel en op andere plekken niet?
Is heiligheid niet iets wat in alles om ons heen terug te vinden is? Is het leven zelf niet heilig?
Voor mij is het leven namelijk overal heilig, het leven is Goddelijk. Niet alleen in een kerk, een tempel of een klooster. Natuurlijk kan het wel zo zijn dat juist die plekken een meer “bijzondere energie” hebben die te ervaren is, maar het is volgens mij niet zo dat het “heiliger” is toch?
Net zoals met alles is “heiligheid” iets wat we van binnen ervaren. Zo binnen, zo buiten. En diezelfde “heiligheid” zit hem in alles wat wij ervaren. In de bomen en in de blaadjes van de bomen. En het zit hem ook in diezelfde blaadjes die tijdens de herfst van de boom vallen en zich weer verenigen met de grond van de aarde. Heiligheid zit hem ook in het eten van een croissant en het drinken van je dagelijkse kop koffie.
En misschien nog wel wat moeilijker te begrijpen, voor het hoofd en niet voor het hart, is de heiligheid die hem zit in boosheid, in woede, in verdriet. Het leven zelf is heilig en perfect georganiseerd. Zelfs het onheilige is heilig, omdat er er niet zoiets als onheilig bestaat. het is slecht de dualiteit van de mens die iets als “heilig” en “onheilig” kan bestempelen.
Wanneer we de heiligheid en dus ook de schoonheid in de minder fijne emoties kunnen ervaren, zonder daar een oordeel op te hebben, dan verdwijnt steeds meer het lijden. Het lijden wordt gecreëerd door de stempels die we drukken op ervaringen, maar heel eerlijk… Het is gewoon een ervaring. En die ervaring vindt plaats in het veld dat alles met elkaar verbindt. Noem het God, noem het Spirit, noem het Universum. En dat veld is liefde, eeuwige expansie, heilig.
Wanneer we dat weer op diepere lagen gaan herinneren dan kunnen we weer meer in flow komen met het leven. En het leven voor ons laten gebeuren, zoals het zou mogen gebeuren. Niet dat we niet in flow kunnen zijn, maar we kunnen het wel dieper ervaren.
Kijk maar eens om je heen nu en zet de intentie om de heiligheid in alles te ervaren, voel wat er gebeurt in je en of het je misschien al lukt om in de sereniteit terecht te komen. Het is mogelijk. Het is enkel en alleen een shift van bewustzijn en focus. Verander van binnen hoe je kijkt naar het leven en het leven verandert mee. Niet dat het echt verandert, het leven is gewoon nog steeds het leven, maar ik zei het al… Je shift in het ervaren van bewustzijn.
We kunnen er dus voor kiezen om bepaalde delen als heilig te zien of als onheilig. We kunnen er voor kiezen om boosheid, verdriet en vreugde te ervaren en daar vervolgens een stempel “fijn” of “niet fijn” op drukken. Of zoals in de kerk “stilte alsjeblieft, dit is een heilige plek”. Maar we kunnen er ook voor kiezen om de stempel in de kast te laten staan het leven gewoon te gaan ervaren zoals het is, heilig. Niet alleen in de kerk, in een tempel of in een klooster, maar overal waar je bent.
En vanuit daar… ontstaan rustigere wateren.