Vandaag een jaar geleden schreef ik onderstaande en zie ik nu voorbijkomen, terwijl ik net uit mijn ochtenddip in de Nijl kom. Ik vind het tof om dit nog eens met jullie te delen 
Ik was mijzelf een aantal jaren compleet kwijt. De leegte die ik vanbinnen voelde, de emotionele pijn, probeerde ik weg te drukken met heel veel festivals, drank en drugs.
Dit alles werkte niet. Ik verloor vriendengroep na vriendengroep. Ik raakte vriendinnen kwijt door jaloezie. Ik loog over alles. Met regelmaat zat/lag ik bij een feestje weer op de EHBO.
Waarom? Ik was compleet de weg kwijt. Ik was bang voor elk type afwijzing en ik deed alles om die afwijzing te voorkomen.
Werkte dat? Nee natuurlijk niet. De buitenwereld spiegelde mij precies wat ik diep vanbinnen ervaarde, namelijk afwijzing. En dat deed pijn. Heel veel pijn…
Hoewel ik ergens ook vanbinnen wist dat het anders kon. Een wereld waarin ik in pijn leef, dan moet er toch ook wel een mooiere kant zijn?
Wanhopig ging ik op zoek. Psycholoog na psycholoog. Therapeut na therapeut. Boek na boek. Bedrijf na bedrijf.
Ik bleef zoeken, maar ik vond het antwoord niet. het mooiere leven dat ik zocht bleek alleen maar slechter te worden.
Toch gaf ik niet op. Ik ging door. Ik wist dat er op een dag een antwoord zou komen. Hoe diep ik ook zat, hoe wanhopig ik mij soms ook voelde. Er zou verandering komen.
Een mooi leven wacht op mij vertelde ik mijzelf regelmatig. Hoewel ik niet wist of ik dit mijzelf voorloog of dat het echt was. Ik bleef ergens een soort van hoop houden. Zonder die hoop en zonder dat doorzettingsvermogen was ik er waarschijnlijk niet uitgekropen.
Maar het lukte… Ik kroop uit het dal…
Steeds meer kwam ik uit het licht en durfde ik het donker achter mij te laten. Het ene transformatieproces na het andere transformatieproces volgde. En ik kreeg meer vertrouwen. Hoewel ik er nog niet was zag ik mijzelf vooruitgaan.
Er kwam synchroniciteit op mijn pad. Het leven bracht de juiste mensen en gebeurtenissen op mijn pad. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat er voor mij gezorgd werd. Het leven begon mij cadeautjes te geven. Het begon mij te belonen voor de dappere keuzes die ik had gemaakt.
Nu… bijna drie (inmiddels vier) jaar verder in mijn proces van transformatie. Ben ik een compleet ander mens. Weet ik dat ik alles ben en tegelijkertijd niets.
Een klein stukje bewegende energie in een oneindig potentieel. Het maakt mij nederig en tegelijkertijd beseffend dat ik diezelfde scheppende kracht ben als het grotere geheel waar ik onderdeel van ben.
Het leven werkt voor mij, door mij en om mij heen. En hoewel ik zeker nog stukken heb en die regelmatig tegenkom voel ik mij vrijer, authentieker en elke dag gelukkiger. Voel ik mij een bron van inspiratie met een boodschap voor de wereld.
Een boodschap van verandering! Een boodschap van een (nieuwe) oorspronkelijke wereld. De hemel op aarde!
Lees en ontdek het hier
Samen creëren we de hemel op aarde,