Durven vertrouwen op het niet-weten

22 januari 2024

Categorieën

Blog

Tags

Er is een zekere rust in het niet-wetende. Herken je dat? Dat je een bepaald enthousiasme voelt over de toekomst en de stappen die je mag zetten? ook al weet je niet waartoe ze leiden?

Ik herken het wel. Ik sta op een punt in mijn leven waar ik erachter kom dat ik mijzelf het gevoel heb gegeven dat ik het altijd wel wist, wat betreft de keuzes die ik mag maken in het leven. Ik had altijd een vrij sterk idee van de volgende stap. In mijn twintiger jaren dacht ik zelfs tientallen stappen vooruit, zodat ik geen fouten kon maken.

Maar nu.. Nu is er een shift in bewustzijn ontstaan. En ik heb geen idee van wat ik wel weet en wat ik niet weet. Ergens voelt dat echt fantastisch. Het is kicken. Er zit een fantastisch gevoel van vrijheid in het niet-weten, wat het leven een groot avontuur maakt.

Aan de andere kant is het ook spannend en vind de mind het spannend. Het projecteert de onveiligheid hierin, in mijn geval, dan vaak op geld en armoede. Terwijl ik mij daar, als ik naar de feiten kijk, niet druk over hoef te maken. Maar het projecteert…

In die projectie komt dan vervolgens de gedachte “als deze projectie weg zou zijn, dan zou het niet-weten helemaal tof zijn, want dan is er niet een onderliggend gevoel van onveiligheid”. Waarop ik vervolgens om mijzelf moet lachen, omdat de mind dan wel weer iets anders vind om zijn projectie(s) op los te laten.

Dit schrijvende merk ik op dat er woorden uit mijn pen komen (ik typ dit over nu, omdat ik voel dat ik het met jullie mag delen), maar eigenlijk heb ik geen idee wat deze woorden betekenen, waarvoor ze bedoeld zijn.

Ook dat voelt ergens kicken, ik word overspoeld door een gevoel van enthousiasme, avontuur en vrijheid. En tegelijkertijd is het ook weer voor een deel, het ego (mind) vooral, beangstigend. Een grote niet-weten.

Alles waarvan ik altijd dacht dat het waarheid was, wankelt voor mijn gevoel, terwijl het ergens ook weer helemaal niet wankelt. Het is afscheid nemen van het oude en het nieuwe instappen. Van het oude bekende naar het nieuwe onbekende niet-weten.

Als we ervan uit gaan dat onze gedachten onze eigen werkelijkheid creëren dan scheppen wij zelf. Maar wat als onze gedachten niet van ons zijn, maar fractielen uit het verleden? Het is niet echt. Het is sterrenstof.

Hoe kan het dan dat wij zo gehecht zijn geraakt aan iets wat niet bestaat, aan illusies? Dan is onze hele beleving van de wereld gebaseerd op onze eigen innerlijke onwaarheden.

Iets wat verdrongen is en onwaar, maar toch telkens omhoogkomt in onze waarneming. Wat als al deze gedachten die geen betekenis hebben wegvallen? Wat blijft er dan over? Wat gaan we dan zien? Wat komt er dan naar voren?

Ik zou zeggen licht en bewustzijn, maar wie ben ik om dit te weten als ik niet-weet? Wie ben ik en wat kan ik erover zeggen als ik niet-weet en handel volgens illusionaire beperkende gedachten en patronen van de mind?

Ik denk en ik zeg specifiek en heel bewust denk, dat in dit geval de tijd het zal leren. Het is een ervaren en zien van hoe diep het konijnhol gaat. Wat in dit geval diep voelt, maar roept om echt te gaan zien.

Om wakker te worden en echt te gaan zien.

Samen creëren we de hemel op aarde,

Liefs,

Brian

Ga hier terug naar alle blogs