Weet je wat ook zo mooi is van het transformatief werk? Dat je zo nu en dan zelf ook even heerlijk de DDD (zo noemde Esther het gisteren) in mag. Lekker met je Zijn de dikke drapperige drap in. En voor mijn gevoel zit ik de laatste drie dagen in de DDD. Vroeger had ik vrij snel naar de verdovende middelen gepakt. Alcohol, een witte lijn, hard werken of juist super veel eten. Alles om maar niet te hoeven voelen.
Vandaag de dag ben ik zo dankbaar dat dit tijdperk achter mij ligt. Geen verdovende middelen meer om mijn eigen pijnstukken en processen niet meer te hoeven voelen. En dat is zo fijn, dat maakt de DDD gelijk minder zwaar. Sowieso is het zo dat het alleen lijden wordt wanneer je gaat vechten tegen bepaalde emoties en gedachten. Wanneer je stopt met vechten dan verdwijnt ook het lijden. Uiteindelijk is boosheid gewoon boosheid en is blijdschap gewoon blijdschap. Wij zijn het zelf die hier een projectie op plaatsen. En laat het nou zo zijn dat we de projectie eraf kunnen halen door naar binnen te gaan en het bij ons zelf te zoeken. Wat zegt het over mij? Wat doet het mij?
Niet vechten en strijden, maar onderzoeken met een nieuwsgierige blik. Det levert je zoveel op.
Nog geen jaar geleden, wanneer ik in een transformatie proces belandde, moest het vaak direct getransformeerd worden. Let hier op het woord “moeten”. Ook een teken dat iets er niet mag zijn en een andere vorm van “vermijdingsgedrag”. Vandaag de dag kan ik het er gewoon laten zijn. Natuurlijk voelt het vervelend, pijnlijk en zoals nu zwaar. Maar dat is oké. Ik onderzoek de diepte ervan. En wanneer het daar tijd voor is, waarschijnlijk vandaag, dan duik ik er in en kijk ik het aan. Is het vandaag nog geen tijd dan laat ik het proces zich verder rijpen.
Soms hebben dingen tijd nodig. Ik geloof namelijk steeds meer in Goddelijke timing. Dingen gebeuren wanneer ze mogen gebeuren. En wanneer iets niet de bedoeling is dan gebeurt het niet. Zo simpel is het. Eerlijk als je je daar niet meer tegen hoeft te verzetten, maar het gewoon er kan laten zijn. Fantastisch!
En ik weet inmiddels dat alles met een goede reden gebeurd. Dat hebben de afgelopen jaren mij wel laten zien. Zo ook het doorvoelen van de DDD de afgelopen dagen.
Ik heb namelijk het geluk dat ik de gave mag hebben dat ik kan voelen, zien en weten waar mijn pad zich in aan het ontvouwen is. Een gave die ook door mij heen komt in de 1-op-1 sessies en trajecten die ik begeleid. Maar op dit moment voel ik een doorbraak die eraan zit te komen. Ik ben door een plafond aan het gaan die ik eerder voor mijzelf had opgelegd, grenzen en beperkingen verdwijnen.
En die doorbraak… die voel ik rondom de creatie en inspiratie rondom mijn boek, maar ook in de verbinding met mijzelf en met Esther.
Wanneer jullie mijn boek hebben gelezen dan weten jullie dat verbinding voor mij een thema is. Daar was mijn hele verslaving op gebaseerd. En nu bevind ik mij in een nieuw veld waar ik mag doorbreken, zodat ik een nog mooiere en intensere verbinding mag gaan ervaren met mijzelf, met Esther en met iedereen waarmee ik ”in verbinding” ben.
Maar voordat dit zover is… mag ik eerst even lekker door de DDD heen met mijzelf. En dat doe ik met aandacht, met bewustzijn en met veel liefde voor mijzelf en de ander.
Processen is een cadeau of lijden, het is maar hoe je er zelf naar kijkt.
Liefs,
Brian
(Deze foto’s zijn gemaakt tijdens mijn lezing voor jongeren op het Lek en Linge college in Culemborg)