Het is interessant wat er deze week allemaal is gebeurd. Ik kan je één ding beloven. Wanneer je de week begint met een ayahuasca ceremonie dan is de rest van de week één groot feest. Vooral het aanwezig zijn met wat er is. Het blijft omhoogkomen. Dat zijn met wat er is. Het geeft rust. Zo ook vandaag. Ik ben weer aan het schrijven en mijn boek Het had zomaar anders kunnen aflopen is natuurlijk een groot verwerkingsproces. Alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt heeft geleid naar waar ik nu sta. Ik zie dat zo duidelijk nu. Alles. Iedereen. Elk persoon. Zelfs de meisjes achter de kassa. Alles is zo georganiseerd en perfect dat het precies klopt. Alles wat we ervaren is een perfecte projectie van onze binnenwereld. Dat gaat zelfs tot de bank waarop je zit. Hoe bijzonder is dat? Het is magisch.
👂 Luister nou Brian 👂
Zo ook vandaag. Tijdens het schrijven werd er een pijnstukje aangetikt. Ik voelde de onrust in mijn systeem groter worden. Opkomende gevoelens van willen verdoven. Ervan weg willen gaan. Vergeleken met eerder had ik vrij snel door waar ik mee bezig was. Ik wist wat mij te doen stond. Opstaan. Naar mijn meditatiekussen lopen. Zitten. En mediteren. Het duurde even, voordat ik mijzelf overtuigd had dat dit echt wel het beste was wat ik kon doen. Ga nou gewoon zitten Brian hoorde ik al in mijn hoofd. Aanwezig zijn. Observeren. Vind rust in de onrust. Ja dat weet ik wel dacht ik bij mijzelf. Eigenwijsheid aan de kant en op naar mijn meditatiekussen. Ik observeer de pijn. De onrust. Ik stem af op de onrust en ga ermee in gesprek. Wat wil je? Wat heb je nodig? Wat is er aangetikt? Met liefdevolle aandacht begon ik ernaar te kijken nadat ik een transformatie protocol uitsprak op het zichtbaar maken wat eronder zit en het transformeren naar liefde van alles wat ertussen zit.
🪓 Dan word je kop eraf gehakt 🪓
Al snel kwam het antwoordt en ontstond er helderheid. Angst voor afwijzing. Oke. Helder. Weer een laagje dieper dacht ik bij mijzelf. En niet wegstoppen Brian. Je mag dit in liefde aankijken. Weglopen van de pijn zorgt er alleen maar voor dat het eerder terugkomt. En als je wil dat de pijn weggaat dan zeg je ook eigenlijk tegen jezelf dat het er niet mag zijn. Ook niet echt aardig tegen een gepijnigd en gekwetst stukje. Het gaat er juist om dat je nu aanwezig bent met de pijn en er geen oordeel op hebt. Laat het er gewoon zijn en ga het gesprek ermee aan hoor ik een stem in mijn hoofd zeggen. Door te handelen in liefde kwamen er al snel meer antwoorden dan alleen de angst voor afwijzing. Ik werd geconfronteerd met wat als mensen je afkeuren op je boek? Niet je hoofd boven het maisveld steken, want dan word je kop eraf gehakt. Alleen deze helderheid en staat van zijn zorgde er al voor dat de onrust verdween.
🕰 Acceptatie vinden met het sterven 🕰
Aanwezig zijn met. Bewustzijn hebben op. Met liefde handelen. Accepteren van het moment. Leven in het nu. Geen oordeel hebben. Aankijken wat zich aanbiedt. Wanneer je nu zou sterven. Kan je dat dan accepteren? Heb je daar dan vrede mee? Interessante vragen dacht ik terwijl ik daar zo lag. (ik was inmiddels gaan liggen om dieper in ontspanning te komen). Nee ik wil leven. Ik ben nog lang niet klaar. Ik wil spelen en genieten. Mooi hoor ik mijzelf denken, maar ik wist dat ik hiermee niet correct de vraag had beantwoord. Vrijheid. Dat ligt achter het antwoord op de vraag: wanneer je nou zou sterven. Kan je dat dan accepteren? Wanneer men bereid is om te sterven hier, nu, op dit moment, dan is er geen angst meer. Dan is er geen angst meer om te kort te hebben gedaan of om gefaald te hebben. Dan is er alleen nog maar leven. Dan is er vrijheid. Dan is elke dag een cadeau.
De dood is alleen maar een illusie die voor een beperking in het leven zorgt. Accepteer de dood en er ontstaat vrijheid. Accepteer de dood en er is alleen maar leven. NU en altijd.
Amen to that! 💚🙏🏻