✍️ Einde schrijfweek. Wat een mooi proces! ✍️
Mijn schrijfweek zit erop. Vanochtend heb ik mijn schrijfweek met een klein ritueel afgesloten. Het concept van de eerste vijf hoofdstukken heb ik geschreven. Ruim 40.000 woorden verder. Nog één hoofdstuk te schrijven. Dat hoofdstuk heeft de naam Terra Nova.
Toen ik bij dat hoofdstuk aankwam gisteren hoorde ik gelijk een stem in mijn hoofd. Dit hoofdstuk mag je op Terra Nova schrijven. Die stem werd bevestigd met kippenvel over mijn lichaam. Voor mij een teken dat het klopt. Dit gaf mij gelijk de ruimte om alvast mijn eigen verhaal te lezen, te herschrijven, meer details in het verhaal te creëren en nieuwe delen toe te voegen. Toen ik vorig jaar de 31 geheimen schreef, die staan in deel 2 van Het had zomaar anders kunnen aflopen, dacht ik nog dat een boek na één keer schrijven klaar was. Inmiddels weet ik dat dit niet zo is. Als schrijver ga je er een paar keer doorheen. Er zijn proeflezers die meelezen. En voordat het boek naar de drukker mag gaat er nog een eindredacteur overheen. Er mag nog een kaft gecreëerd worden waar ik wel al ideeën bij heb. Het boek en ik zijn daarom nog wel even in proces.
Het voelt voor mij nu wel alsof ik de zwaarste emotionele stukken heb geschreven. Vanaf nu ga ik naar het lichte gedeelte van het verhaal. Wat een opluchting. Het is eruit. Er zullen nog wel meer verhalen naar boven komen als ik het schrijf, maar het hefstigste en meest intense is eruit. Het staat op papier. Ik heb mij compleet blootgegeven en er staan delen in die ik nog niet eerder heb verteld. Er komen gebeurtenissen naar voren die diep in mij verstopt zaten. De schaduwkant van jarenlang feesten wordt volledig in beeld gebracht en niks wordt gespaard. Het festival leven is namelijk niet alleen maar feesten. Er is een duistere kant. Een kant vol verdoving en vluchtgedrag waarin je jezelf compleet kan verliezen. Voor mij ging dat gepaard met een cocktail van manipulatie, boosheid, onzekerheid en jaloezie.
Het laatste half jaar, voordat ik op retraite ging naar Terra Nova was zwaar. Voor mij één van de donkerste periodes van mijn leven. Tegelijkertijd een hele leerzame periode die mij zo onwijs veel heeft gebracht. Ik sloot het één na laatste hoofdstuk af met tranen. Tranen, omdat een deel van mij zich meer geheeld voelde. Het voelt zich gezien. Terugdenkend aan het verhaal dat ik heb geschreven zie en besef ik dat ik echt een intense donkere periode heb gekend. En wat kwam ik de afgelopen dagen weerstand tegen om bepaalde delen te schrijven. Moeheid dat ineens omhoogkwam en afleiding in de vorm van andere dingen willen doen. Ik heb ze stuk voor stuk liefde gegeven. En dan zijn er tranen vanuit dankbaarheid. Als ik terugkijk naar waar ik toen stond en wat er gebeurde na die alles veranderende retraite in Zuid-Frankrijk dan kan ik alleen maar blij zijn. Dan kan ik alleen maar dankbaar zijn. Dankbaar voor de processen die ik heb mogen ondergaan. Dankbaar voor de wereld hoe die nu voor mij is. Dankbaar voor alle reizen die ik vanaf NU ga maken en dankbaar voor alles wat er nog op mijn pad mag komen.
Ik ga weekend vieren nu. Dit weekend staan er twee opleidingsdagen op de agenda en maandag vertrek ik weer terug naar Frankrijk.
Aho💚🐺