Ik raak alles en iedereen kwijt. Dat klinkt behoorlijk intens, heftig en doordringend als je de woorden leest. Lees ze nog maar een keer en voel dan wat het met je doet. Voor mij werden deze woorden al heel snel realiteit. Ze transformeerden naar “Ik ben alles en iedereen kwijt”. En dat deed zoveel pijn…
In mijn eerdere blogartikel van deze week schreef ik hoe mijn eerste pilletje op een festival al snel escaleerden naar jarenlang drugsgebruik. Ik verloor mijzelf helemaal in de festivals en de bijbehorende drugs. Uiteindelijk moest het zover komen dat ik mijzelf onder invloed van ghb en ketamine bijna de vangrail in reed. Behoorlijk heftig.
Maar je verliest jezelf niet zomaar aan festivals en drugs. Daar zit iets onder. De tien jaren dat ik naar festivals ging had ik geen enkel idee. Ik geloof dat ik voor de meeste mensen gewoon een doodnormale jongen met een lach op zijn gezicht was. In ieder geval in het begin van mijn twintiger jaren. Ik studeerde op de Hogeschool van Amsterdam, ik was gek op sport en op voetbal, ik werkte altijd en ik ging in het weekend naar mijn vrienden. Klinkt best normaal toch? Ik vind van wel in ieder geval.
Alleen speelde er van alles onder het oppervlak dat ik aan de buitenwereld niet liet zien. Ik voelde mij alleen. Ik voelde mij vaak afgewezen. Ik was onwijs bang om mensen kwijt te raken. En daardoor werd ik jaloers. Daar kwam bij kijken dat ik het mijzelf al snel moeilijk maakte door mijn extreme drugsgebruik. Waar ik natuurlijk over ging liegen. Want stel je voor dat mensen het weten… Stel je voor dat je vrienden het weten… Stel je voor dat je vriendin het weet… Dan zou het zomaar eens zo kunnen zijn dat ze je verlaten.
En dat verlaten worden… Dat was mijn allergrootste nachtmerrie. Alleen thuis komen te zitten met pijn waar ik niet wist waar het vandaan kwam. Dat was mijn grootste nachtmerrie. En natuurlijk werd die telkens realiteit.
Ik raakte vriendengroep na vriendengroep kwijt. Relatie na relatie liep op de klippen. En ik kan ze het niet kwalijk nemen. Ik was destructief en ik deed alles om mijn eigen pijn maar uit de weg te gaan.
Een vriendengroep, nadat ik weer eens op de EHBO was beland naar teveel GHB gebruik, stelde mij op een weekend festival (Intents Festival) de volgende keuze voor: 1) je gaat nu naar huis en je hebt nog kans dat wij je vrienden blijven of 2) je blijft hier op het festival en je raakt ons kwijt.
Wat zij niet beseften (denk ik) in dat moment is dat zij mij met mijn allergrootste angst confronteerden. Ik kwam net uit een destructieve relatie met een dame waarmee ik had samengewoond en ik woonde net op mijzelf. Festivals en de drugs waren in dat moment nog alles wat ik had. En zij stuurden mij naar huis, regelrecht naar mijn grootste nachtmerrie. Natuurlijk koos ik in dat moment om op dat festival te blijven. Ik had voor mijn gevoel geen andere keuze. Ik ging kapot aan die keuze, maar ik zat vast.
Een jaar later volgde het bijna ongeluk onder invloed van GHB. En na die tien lange jaren vol festivals, drank, drugs en relaties was ik kapot gestreden. Ik kon gewoon niet meer. Met als gevolg dat ik alsnog thuis kwam te zitten. Natuurlijk alleen. Het was in dat moment dat ik niks anders meer kon doen dan mij over te geven aan wat er zou komen.
Wat eerst volgde was een half jaar lang intensief thuis drugsgebruik, waarin ik van alles probeerde om eruit te komen. Meditatie, mindset training, weekendjes naar mijn ouders, focus op voeding en sport. Maar de drugs won al die tijd.
Waarom? Omdat de pijn die onder het verdoven zat nog steeds niet was opgelost. En die pijn begon steeds harder te roepen. En geloof mij… Ik heb heel veel gedaan om die uit de weg te gaan. Ik heb zelfs voor de hemelpoort gestaan onder invloed van GHB en ik zag dat ik teruggestuurd werd, omdat het mijn tijd nog niet was.
Ik was heel hard op weg om het leven te gaan verlaten, maar toch hield mij iets hier. Iets groters, want blijkbaar heb ik hier nog iets te doen.
Nadat dit half jaar voorbij was gegaan kwam ik aanraking met een transformatief retraite centrum waar ik een week naartoe zou gaan. Hier kwam ik in aanraking met de holistische manier van werken. Innerlijk kindwerk, transformatieve protocollen, regressie & reïncarnatie therapie, diepere vormen van meditatie en ademwerk.
De holistische aanpak openden mijn wereld
Een wereld ging voor mij open. Het gaf mij hoop. Het gaf mij een gevoel van thuiskomen. Noem het een spiritueel ontwaken, maar ook niet helemaal, omdat ik altijd al een interesse had in het onbekende. Want het leven wat ik leefde, zo kon het toch niet zijn? Er moest toch meer zijn?
En dat meer was er.. Na die week dook ik volledig de wereld van transformatie in. In eerste instantie was dat natuurlijk een nieuwe high, maar dat is oke. Die nieuwe high gaf mij de kracht om mijn eigen pijn te onderzoeken. Ik dook alle lagen in en zag dat het veilig was om naar binnen te gaan. Vanaf dat moment was er nog maar één weg voor mij en dat is de weg naar binnen. Terug in verbinding met mijn essentie. Tijd om thuis te komen. Dat werd mijn slogan.
En die pijn waar ik net over had… die ik al die tijd had weggestopt kwam natuurlijk naar voren. Wat het was? Ik ben een alleen geboren tweeling. Dat is iets wat ik nooit wist, maar in een regressie sessie mocht ondervinden. Het was in dat moment dat alle pijn van mij wegsmolt. Het verlangen naar het verdoven verdween en ik werd opnieuw geboren. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plek en ik kwam meer thuis in mijzelf. Ik zag ineens zo duidelijk wat ik al die jaren aan het toen was. En in dat moment liet ik los…
Inmiddels zijn we drie jaar verder en mag ik mijzelf wel specialist op het gebied van transformatie noemen. Het is mijn levensweg geworden. En ik geniet van de gelaagdheid van processen. Telkens afpellen en meer thuiskomen. Steeds meer die heel-heid in mijzelf omarmen. Ik met al mijn stukken en delen. Ze mogen er (steeds meer) allemaal zijn.
En weet je wat misschien nog wel het allermooiste cadeau is? Die prachtige verbinding met het Christus-Licht dat ik in mij ervaar. De weg naar binnen, terug in verbinding met het Heilige hart en dat diezelfde weg naar binnen ervoor zorgt dat de buitenwereld automatisch mee verandert. Zo binnen, zo buiten. Ik voel mij gedragen door het Goddelijke.
Het leven is zo mooi. Het leven is zo magisch. Ik zal mijn frequentie van liefde en licht blijven verhogen, zodat ook anderen dit licht als een lighthouse kunnen zien. En weten… Daar boven op die berg.. Daar is het licht. En hoe donker het ook is, dat licht schijnt altijd en daar mag ik naartoe. Dat is mijn pad.
Liefs,
Brian
Brian
Wil je mijn hele verhaal lezen en/of aan de slag met de methoden die ik de afgelopen jaren heb weten te belichamen en nu doorgeef. Lees dan mijn eerste boek “Het had zomaar anders kunnen aflopen”.