Ik was een strijder van de nacht, een strijder van de hardere stijlen. Ik leefde voor de festivals. Dat was immers mijn leven. Want ik herinner het nog als de dag van gisteren… Mijn allereerste pilletje…
Ik was net 18 jaar geworden en daarvoor dronk ik wel, blowde ik af en toe en had ik één enkele keer coke gebruikt in een dronken bui, maar verder had ik nog geen harddrugs op.
Mijn allereerste festival… Decibel Outdoor… Net 18 jaar… Het moest een keer van komen. Spannend vond ik het wel. Vooral omdat ik mijzelf al vaker had verteld nooit drugs te gaan doen, maar die belofte aan mijzelf had ik al verbroken. Dus dat eerste pilletje… Dat kon wat mij betreft ook wel.
Ik durfde het aan, omdat ik zoveel mensen zag genieten van de pillen. Zelf was ik onzeker. Dat was ik altijd al. Wanneer ik geen drugs gebruikte dan voelde ik mij klein, eenzaam en onzeker. Ik kon moeilijk met mensen verbinden. Dat ging mij echt niet goed af. Ik vond de buitenwereld eng en ik was van mijzelf zeer angstig weggelegd.
maar die ene pil… Die f**king eerste pil… Die veranderden alles. Voor het eerst voelde ik namelijk pas echt liefde. Ik kon ineens verbinden met mensen. Ik kon de hele dag dansen. Ik durfde zonder angst met mensen te gaan praten. Ik had geen schaamte. Ik voelde mij vrij en zonder grenzen.
Het was in datzelfde moment dat ik het volgende (onbewust) besloot. Festivals… In combinatie met drugs… die combinatie geeft mij liefde. Dat wordt mijn leven vanaf nu. Ik ga leven voor de festivals. Ik ga leven voor de drugs. Ik ga leven voor de weekenden.
En ik vond het fantastisch. Ik ga er niet om liegen. Het was fantastisch. En voor een hele lange tijd ging het voor mijn gevoel ook goed, los van dat er natuurlijk allang allerlei patronen en verslavingen aan het ontstaan waren. Alleen had ik dat zelf niet door…
Zo een zeven jaar lang kon ik het aardig “onder controle” houden. Ik combineerde mijn intense feest-, en drugsgebruik met studie, sport en werk. Dat ging “voor mijn gevoel” ook een hele tijd goed. Waarom? Studie en werk boeide mij ook niet. Festivals waren mijn leven. Zolang ik in het weekend maar fit was en mijn ding kon doen dan zou ik de weekdagen wel overleven.
Dat deed ik dus ook, maar natuurlijk gebeurde het met regelmaat dat ik op maandag niet op school en later werk was (naarmate ik ouder werd). En die maandag niet aanwezig werd ook weleens de dinsdag ook niet aanwezig.
Zonder dat ik het zelf door had zakte ik steeds dieper weg, maar die waarheid durfde ik niet onder ogen te zien.
Ik kwam voor het eerst in aanraking met GHB
Voor mijn gevoel ging het echt heel snel achteruit toen ik voor het eerst in aanraking kwam met GHB. Het verleden had mij namelijk al laten zien dat ik mijn festival en drugsgebruik niet meer onder controle had en het steeds meer (zelf)destructief werd. Datzelfde GHB-gebruik zorgde ervoor dat ik mijzelf helemaal verloor.
Ik raakte meer en meer mensen kwijt. Ik kwam steeds vaker op de EHBO op festivals te liggen. Ik lag out te gaan op afters. En uiteindelijk reed ik mijzelf onder invloed van GHB bijna de vangrail op de snelweg in.
Het was in dat moment dat ik mij voor het eerst echt besefte dat ik problemen had en dat het niet zo verder kon…
De strijder in mij was kapotgeslagen. In een periode van ruim tien jaar was hij zichzelf helemaal kwijtgeraakt. Verloren in de armen van zijn grote liefde “festivals”. Deze grote liefde keerde de strijder uiteindelijk de rug toe.
Waar ik de festivals dankbaar voor ben, want dat zorgde ervoor dat ik moest veranderen. En of dat gelukt is? Ja zeker!!!
Ik zit al ruim drie jaar in een prachtig en intens transformatieproces. Ik begeleid workshops, retreats en 1-op-1 transformatieve sessies. Ik heb verschillende leermeesters gehad, waaronder Robert Bridgeman, Ariëtte Loeffen-in Het Veld en Maarten Oversier.
En sinds mijn boek uitgekomen is afgelopen december sta ik op het podium en mag ik door middel van mijn ervaringen en opgedane wijsheid anderen inspireren. Het is zo magisch wat er gebeurt als je besluit aan jezelf (transformatief) te gaan werken. Dan is het ineens alsof al je diepste verlangens realiteit worden. En vaak als iets “alsof” lijkt dan is het ook zo.
Dat is iets wat ik drie jaar geleden nog niet had durven dromen. En iets waar ik vier jaar geleden nog geen seconde mee bezig was geweest, want op dat moment zat ik op mijn diepst.
Vandaag de dag voel ik mij dankbaar voor alle lessen. Vandaag de dag voel ik mij vrij, blij en steeds meer vol liefde. Vandaag de dag voel ik mij grootser en grootser worden en ervaar ik steeds meer dat we allemaal afkomstig zijn van dezelfde Bron en dat is liefde.
(Deze foto is een ode aan de strijder in mij die zoveel lol heeft gehad op festivals, maar tegelijkertijd zichzelf daar helemaal in verloor. Foto komt uit 2016)
Laat je mij weten wat je hiervan vindt? ❤️
Liefs,
Brian
Benieuwd naar mijn hele verhaal? Die check je hier.
Daarnaast heb ik ook een online training ontwikkeld die je kan helpen om vanuit je eigen essentie te gaan leven. Die vind je hier!