De afgelopen dagen is er energetisch veel gebeurd en inmiddels ben ik ook weer terug van de roadtrip naar Engeland gedurende het Paasweekend…
In Engeland hebben Esther en ik Stonehenge, Glastonbury en de stene
ncirkels van Avebury gezocht. Hele bijzondere plekken al zeg ik het zelf. De oudheid en de energie nemen je direct mee naar de tijd van de druïden and far beyond.
ncirkels van Avebury gezocht. Hele bijzondere plekken al zeg ik het zelf. De oudheid en de energie nemen je direct mee naar de tijd van de druïden and far beyond.Wat ik ook heel tof vond is dat we daar met Pasen waren, wat heel symbolisch is voor de wederopstanding. Terugkeren van de dood. Beter nog… De dood overstijgen, zodat de concepten van leven en dood verdwijnen.
Dat zou dus nog weleens wat kunnen beloven dacht ik van te voren, maar wat bleek is dat ik een andere les mocht leren. Een les die veel meer bij de vrouwelijke energie hoort. De ervaring was namelijk niet zo intens en overweldigend als de ervaring in Jeruzalem, maar meer subtiel, prikkelend en zacht.
De inzichten die binnen kwamen waren vooral dat ik klaar ben om het vrouwelijke meer toe te laten, zodat ik meer in overgave kan gaan staan. Ik kwam dus niet per se wat halen, maar ik kwam ook mijn respect tonen aan het vrouwelijke. En dat ik respect mag voelen voor het hele leven en niet slechts enkele ervaringen.
Het zit namelijk niet zo zeer in een enkel ervaring, maar het hele leven bestaat uit opeenvolgende gebeurtenissen en ervaringen. Het leven is één grote ervaring en elke ervaring intens of subtiel is er één om te eren.
Naast die inzichten mocht ik wel degelijk een wedergeboorte doormaken. Het kwam alleen niet zoals ik had verwacht. Nog zo een inzicht. Geef je maar over Brian, het hoeft niet altijd op een bepaalde manier, laat het maar voor je ontstaan. Soms komt het op manieren die je zelf niet voor ogen had. En dan… Dan zijn ze vaak nog magischer.
De stenencirkels van Stonehenge en Avebury
Het kwam dus niet zoals verwacht bij Stonehenge, nouja… niet hoe ik het in gedachten had. Ik voelde namelijk dat ik de stenen mocht aanraken voor die wedergeboorte, maar dat is beperkt mogelijk. En in het weekend dat wij er waren dus gewoon niet. Ik was daardoor teleurgesteld, verdrietig en voelde lichte wanhoop en irritatie.
Ik stelde mijzelf de vraag: “wat doe ik hier dan?” Ik moest hier toch bij Stonehenge zijn? Ik besloot het in dat moment los te laten.En dat was een heel mooie keuze, want diezelfde nacht droomde ik over Stonehenge. Die droom was op Paasnacht, de nacht voor eerste Paasdag. Ik kwam in mijn droom uit bij Stonehenge en ik raakte de stenen aan. Op het moment van aanraken stierf ik in de droom.
Door het sterven in de droom transfigureerde ik in energie. Ik zou het geest willen noemen, maar zo voelde het eigenlijk niet. Ik voelde meer als energie. Na het sterven in de droom kon ik nog steeds met de levenden praten en tegelijkertijd met de doden. Ik oversteeg de concepten van leven en dood. Best bijzonder toch?
Ik werd wakker met een heel bijzonder gevoel. Een gevoel van niet meer bang zijn. Later op diezelfde dag sloot ik alleen af met een meditatie tegen een boom onder de Tor in Glastonbury.
En daar gebeurde het met veel zachtheid en subtiliteit. Als ik niet bewust was geweest in het moment dan had ik het waarschijnlijk gemist. Iets in mij zei namelijk in dat moment dat ik klaar ben om dood te gaan. Er was heel even totaal geen angst meer. Dat voelde zo onwijs bevrijdend.
Sluiers van Avalon
In datzelfde moment kon ik heel even door de sluiers van Avalon heen kijken en was ik weer even in verbinding met de magie van deze mysterieuze plek. En wat voelde het lekker om te beseffen dat ik bereid zou zijn om te sterven. Niet dat ik dood wil natuurlijk, want ik voel mij elke dag levender worden. Het was puur symbolisch. Klaar om dood te gaan, zodat de concepten van leven en dood verdwijnen en er alleen nog maar “bestaan” is.
De bevrijding.
