Vandaag voor het eerst sinds augustus 2019 naar een festival. Dat laatste festival toen was Decibel Outdoor. En wat zat ik vol met angst. Het hele weekend liep ik met paniekaanvallen rond, terwijl ik met drugs probeerden mijzelf beter te voelen. In die tijd lukte dat allang niet meer. Het ging van kwaad tot erger. Best kut als je enige manier om jezelf te verdoven en jezelf goed te voelen niet meer werkt.
Inmiddels zijn we bijna drie jaar verder. En een heleboel (transformatie) processen.
Momenteel volg ik ook het Teacher Traject bij Ariëtte Love. Daarin hebben we onder andere elke week een sessie. Gisteren was dat, niet totaal onverwacht, op het thema Verslaving. De verslaving aankijken en omarmen op een diepere laag. Daarin heb ik heldere inzichten mogen vergaren in wat voor programma’s er nog op een diepere laag in mij afspelen. En dat de verslaving nog steeds in een vorm aanwezig is in mij. Behoorlijk confronterend om dat zo voor je neus te krijgen, maar tegelijkertijd verhelderend. Je kan er niet meer omheen als het zo voor je neus gepresenteerd wordt.
En dan is het kunst om te zien welke stappen ik al heb genomen. Waar ik vandaan kom en hoe onwijs gegroeid ik al ben. Hoe pijnlijk en confronterend de verslaving ook kan zijn, dan is het alleen maar een cadeautje om een diepere laag te mogen ontvangen. Want dat geeft verdieping, groei en voor mii het belangrijkste; innerlijke vrede en vrijheid.
Het leert mij direct dat verslaving tot diep in je wezen geworteld kan zitten. En dat als er geen drank of drugs in het spel is, de verslaving zich op andere manieren naar buiten gaat bewegen. Het is een ziekte, dis-ease, dat vraagt om heling. Interessant en pijnlijk. En dan de uitnodiging om daar weer volledig mee te zijn.
En uitgerekend vandaag staat er een festival op het programma. Ook niet voor niets natuurlijk. Dus ik schrijf dit vanuit de auto, terwijl we rijden naar Mystic Garden. Spannend? Dat valt wel mee. Ik weet dat ik niet meer ben wie ik in augustus 2019 was. Nieuwsgierig? Ja dat zeker weten.
Liefs,
Brian